Ghame
Mamad Arez
GENRE
دلی که عمرشو به دنیا توئون دادم
یه دنیا عقده و کینه، تو اون دارم
جوری شکست که دِله کَنده از هر محیط و
انقدر قمه توش رفته که بَد بُرید
ازین خنده‌های الکی که بغضم پشتشه
از آرزوهام که به دست خودم کشته شه
از زخم بی‌پولی که هنو تیر می‌کِشه
پیره از سفره‌ی خالی که ننم همیشه بگه سیره
من بُرید جگرم؛ از چشایی که اَ بالای بُرجای بزرگ، کوچیک دیدنم
از حس تحقیر، از اسم تقدیر، از ترسم که تو خیابون نصفه شب ریخت
مردم دیارم می‌خوان خونمو بمکن
چونه‌مو بزنن به خاک، گورمو بِکنن
همیشه می‌غلتم، لا دودم و گِرَسم
همش تو لَک و فِسم، اَی مرده‌شورمو ببرن
دریا هم به ما که می‌رسه خشکش زده
مگه تنم واسه غرق شدن گوشتش کمه؟
انگار روزگار می‌خواسته غصه‌مو ببینه
ازم فرصتو بگیره، بد رُسَمو کشیده
ازین شادیاش، حسرتش تنها واسمونه؟
ما بی‌پولیم یعنی خوشی برا ما حرومه؟
منی که دل‌خوشیم فقط یه بیت اعتراضیه
کدوم رفیق‌مون عشقش به ما رسیده؟
همه تو ویلا با ژیلا عشق و حال و سرخوشن
من درگیر پاسگاه و خفت‌گیرهای سبز پوشم
اینبار بگیرنم میگم نمی‌خوام آزاد شم
دنیا قفسه فرق نمی‌کنه کدوم ور میله‌ها ناکام شم
(فرق نمی‌کنه کدوم ور میله‌ها ناکام شم)
قید جوونی و زدم با قشنگیاش
قید زندگی عادی که واسم قشنگ نی داش
چشو بستم رو دختر و لوندیاش؛ وقتی تله‌ست نگاش
ذاتش خیانته تا دید یکی سمندی داشت
پول و پَله‌ست جیباش؛ کُلُهُم شدم ازش بیزار
اَ این دنیای آدما طرد و خیلی تنهام و جلو آیینه میرم درد و دل میگم باش
خط اخمم چال میشه موهام میریزه؛ به درک بی‌ریخت بشم مهم نی دیگه
شدم یه مَرد مُرده که روانپزشک جوابش کرد؛ امید نداشت بهش
دلم تنگه واسه یه بار خوابِ راحتِ شب
دَم صبح چشمامو می‌بندم با این آرزو که دیگه وا نشه، نه
کاش با کَپَه مرگم برم تا ته قبر
با این حالت که دست بهم میده؛ همش درگیرم، جنگیدم
تو جامعه مریضی که ترجیحا در میرن از حقیقت
با این خفقانی که محرومی حتی از حقوق اولیت
پس یعنی من واسه جنگیدن اومدم
اگرم قراره شقه‌شقه شم محکم وایسادم، محاله گَل بدم
بدتر اَ اینم کشیدم، خندیدم، دم نزدم
بازم می‌کِشم و به درد می خندم فقط
هرچقدر درد و غمم بشه بدتر اَ قبل
بالاتر میره صدا قهقه‌ام هم
یه دنیا عقده و کینه، تو اون دارم
جوری شکست که دِله کَنده از هر محیط و
انقدر قمه توش رفته که بَد بُرید
ازین خنده‌های الکی که بغضم پشتشه
از آرزوهام که به دست خودم کشته شه
از زخم بی‌پولی که هنو تیر می‌کِشه
پیره از سفره‌ی خالی که ننم همیشه بگه سیره
من بُرید جگرم؛ از چشایی که اَ بالای بُرجای بزرگ، کوچیک دیدنم
از حس تحقیر، از اسم تقدیر، از ترسم که تو خیابون نصفه شب ریخت
مردم دیارم می‌خوان خونمو بمکن
چونه‌مو بزنن به خاک، گورمو بِکنن
همیشه می‌غلتم، لا دودم و گِرَسم
همش تو لَک و فِسم، اَی مرده‌شورمو ببرن
دریا هم به ما که می‌رسه خشکش زده
مگه تنم واسه غرق شدن گوشتش کمه؟
انگار روزگار می‌خواسته غصه‌مو ببینه
ازم فرصتو بگیره، بد رُسَمو کشیده
ازین شادیاش، حسرتش تنها واسمونه؟
ما بی‌پولیم یعنی خوشی برا ما حرومه؟
منی که دل‌خوشیم فقط یه بیت اعتراضیه
کدوم رفیق‌مون عشقش به ما رسیده؟
همه تو ویلا با ژیلا عشق و حال و سرخوشن
من درگیر پاسگاه و خفت‌گیرهای سبز پوشم
اینبار بگیرنم میگم نمی‌خوام آزاد شم
دنیا قفسه فرق نمی‌کنه کدوم ور میله‌ها ناکام شم
(فرق نمی‌کنه کدوم ور میله‌ها ناکام شم)
قید جوونی و زدم با قشنگیاش
قید زندگی عادی که واسم قشنگ نی داش
چشو بستم رو دختر و لوندیاش؛ وقتی تله‌ست نگاش
ذاتش خیانته تا دید یکی سمندی داشت
پول و پَله‌ست جیباش؛ کُلُهُم شدم ازش بیزار
اَ این دنیای آدما طرد و خیلی تنهام و جلو آیینه میرم درد و دل میگم باش
خط اخمم چال میشه موهام میریزه؛ به درک بی‌ریخت بشم مهم نی دیگه
شدم یه مَرد مُرده که روانپزشک جوابش کرد؛ امید نداشت بهش
دلم تنگه واسه یه بار خوابِ راحتِ شب
دَم صبح چشمامو می‌بندم با این آرزو که دیگه وا نشه، نه
کاش با کَپَه مرگم برم تا ته قبر
با این حالت که دست بهم میده؛ همش درگیرم، جنگیدم
تو جامعه مریضی که ترجیحا در میرن از حقیقت
با این خفقانی که محرومی حتی از حقوق اولیت
پس یعنی من واسه جنگیدن اومدم
اگرم قراره شقه‌شقه شم محکم وایسادم، محاله گَل بدم
بدتر اَ اینم کشیدم، خندیدم، دم نزدم
بازم می‌کِشم و به درد می خندم فقط
هرچقدر درد و غمم بشه بدتر اَ قبل
بالاتر میره صدا قهقه‌ام هم
Related songs
No comments:
Post a Comment