Φωλιές
Buzz
GENRE
Buzz:
Γράφει...
Λέει:
Εγώ λάτρεψα αυτά που δε φέγγουνε...
Είδα δίπλα μου ανθρώπους να φεύγουνε...
Όπως φθείρει το κύμα τις βάρκες μας, έτσι άλλαζαν' οι σχέσεις και οι ανάγκες μας
Πόσοι στα αλήθεια το ζήσαμε και πόσοι στα αλήθεια πεθάναμε;
Πόσο άξιζαν' οι αναστεναγμοί μας αυτοί κι όλες οι υποχωρήσεις που κάναμε; (x2)
Είδα άνθρωπος να φεύγουνε πριν το τέλος της ημέρας....
Οι βραδιές που το ζούσαμε γίναν' πληγές και τις σκόνες τις φύσηξε ο Αέρας, θυμάσαι;
Και την ψάχναμε όσο τη μαθαίναμε, η ζωή όλο άλλαζε γεύση
Πόσοι μείναν' εδώ όταν φύγαν τα ξίδια, τα ναρκωτικά από τη μέση;
Τώρα κάνεις στο τιμόνι μας, κάποιες 'μέρες καλύτερα μόνοι μας
Το crew να καλύπτει τον ίσκιο μου κι ο Zoro να στηρίζει τον δίσκο μου
Κι εσύ αγάπησες τη μοναξιά της σιωπής και δεν παίρνει κανείς το σεντόνι σου
Κι έφυγες γρήγορα και βιαστηκά γιατί νοιώθεις καλύτερα μόνη σου
Κάποια πράγματα δεν τα ξεχάσαμε
Τριγυρίζω τα μέρη που αράζαμε...
Οι φωνές των παιδιών και τα χρόνια μας, οι Φωλιές των πουλιών στα μπαλκόνια μας...
Θυμάμαι να πίνεις τον Βόσπορο ένα σώμα από ασβέστιο και φώσφορο
Θετικός όπου έδαφος πρόσφορο, αγαπούσες πολύ το ποδόσφαιρο...
Πέρασαν φεγγάρια πολλά και ίσως να απομακρυνθήκαμε φίλε...
Μα τα φεγγάρια δε σβήνουν' απλά και οι φιλίες δε χάνονται, έτσι δεν είναι;
Αν κάτι μας πήγε μπροστά είναι ο σεβασμός, ο λιγμός και το ήθος μας
Η πλατεία που στήθηκε ο μύθος μας, γειτονιές που ταξίδεψε ο στίχος μας...
Chorus:
Εγώ λάτρεψα αυτά που δε φέγγουνε...
Είδα δίπλα μου ανθρώπους να φεύγουνε...
Όπως φθείρει το κύμα τις βάρκες μας, έτσι άλλαζαν' οι σχέσεις και οι ανάγκες μας
Πόσοι στα αλήθεια το ζήσαμε και πόσοι στα αλήθεια πεθάναμε;
Πόσο άξιζαν' οι αναστεναγμοί μας αυτοί κι όλες οι υποχωρήσεις που κάναμε; (x2)
Zoro:
Εγώ λάτρεψα φίλους αόρατους κουβαλάω μέσα μου τα δώρα τους...
Στην ανάγκη ήταν' πάντα εκεί γιατί γούσταραν να 'ναι, δε χάναν' την ώρα τους!
Τις φορές που με παίρνει από κάτω λέγαν' Άνοιξε, είμαι από κάτω. Κι ό,τι πιο παλαβό μου στο μυαλό μου ερχότανε, ξέρω θα μου 'λεγαν Κάν' το!
Δε με νοιάζει και πολύ το που έφτασες, σήμερα πες μου από πού ξεκίνησες
Μη μου λες για όσα δύσκολα ξέχασες, πήγαινε βρες μόνο αυτούς που πεθύμησες...
Μη μου λες για τις επιτυχίες σου, σήμερα μίλα μου για τις θυσίες σου!
Και μου λείπουνε οι αγκαλιές οι σφυχτές και οι πιο ζωηρές χειραψίες σου...
Πριν να φύγω για πάντα ακούω εμένα και μένω για λίγο ακίνητος... Πριν σου πω όσα μέσα μου έχω καιρό πάντα μένω για λίγο αμίλητος
Και τα βλέμματα δεν τα τραβάω, θέλω πια να περνάω απαρατήρητος
Φεύγω πριν σταματήσει η καρδιά να χτυπάει δυνατά και νοιώσω ανεπιθύμητος...
Εδώ βράζει το αίμα και παίζει συναίσθημα, λογική έχουν' μόνο οι ουδέτεροι
Χίλιες αλήθειες μαζί δε νικάν' ένα ψέμα και ερχόμαστε δεύτεροι...
Δε ρωτάμε το ποσό σωστοί, τώρα ρωτάμε το ποσό ελεύθεροι...
Και με ξέρεις, είμαι εγωιστής, για να έρθω θέλω πρόσκληση ιδιαίτερη
Chorus:
Εγώ λάτρεψα αυτά που δε φέγγουνε...
Είδα δίπλα μου ανθρώπους να φεύγουνε...
Όπως φθείρει το κύμα τις βάρκες μας, έτσι άλλαζαν' οι σχέσεις και οι ανάγκες μας
Πόσοι στα αλήθεια το ζήσαμε και πόσοι στα αλήθεια πεθάναμε;
Πόσο άξιζαν' οι αναστεναγμοί μας αυτοί κι όλες οι υποχωρήσεις που κάναμε; (x2)
Γράφει...
Λέει:
Εγώ λάτρεψα αυτά που δε φέγγουνε...
Είδα δίπλα μου ανθρώπους να φεύγουνε...
Όπως φθείρει το κύμα τις βάρκες μας, έτσι άλλαζαν' οι σχέσεις και οι ανάγκες μας
Πόσοι στα αλήθεια το ζήσαμε και πόσοι στα αλήθεια πεθάναμε;
Πόσο άξιζαν' οι αναστεναγμοί μας αυτοί κι όλες οι υποχωρήσεις που κάναμε; (x2)
Είδα άνθρωπος να φεύγουνε πριν το τέλος της ημέρας....
Οι βραδιές που το ζούσαμε γίναν' πληγές και τις σκόνες τις φύσηξε ο Αέρας, θυμάσαι;
Και την ψάχναμε όσο τη μαθαίναμε, η ζωή όλο άλλαζε γεύση
Πόσοι μείναν' εδώ όταν φύγαν τα ξίδια, τα ναρκωτικά από τη μέση;
Τώρα κάνεις στο τιμόνι μας, κάποιες 'μέρες καλύτερα μόνοι μας
Το crew να καλύπτει τον ίσκιο μου κι ο Zoro να στηρίζει τον δίσκο μου
Κι εσύ αγάπησες τη μοναξιά της σιωπής και δεν παίρνει κανείς το σεντόνι σου
Κι έφυγες γρήγορα και βιαστηκά γιατί νοιώθεις καλύτερα μόνη σου
Κάποια πράγματα δεν τα ξεχάσαμε
Τριγυρίζω τα μέρη που αράζαμε...
Οι φωνές των παιδιών και τα χρόνια μας, οι Φωλιές των πουλιών στα μπαλκόνια μας...
Θυμάμαι να πίνεις τον Βόσπορο ένα σώμα από ασβέστιο και φώσφορο
Θετικός όπου έδαφος πρόσφορο, αγαπούσες πολύ το ποδόσφαιρο...
Πέρασαν φεγγάρια πολλά και ίσως να απομακρυνθήκαμε φίλε...
Μα τα φεγγάρια δε σβήνουν' απλά και οι φιλίες δε χάνονται, έτσι δεν είναι;
Αν κάτι μας πήγε μπροστά είναι ο σεβασμός, ο λιγμός και το ήθος μας
Η πλατεία που στήθηκε ο μύθος μας, γειτονιές που ταξίδεψε ο στίχος μας...
Chorus:
Εγώ λάτρεψα αυτά που δε φέγγουνε...
Είδα δίπλα μου ανθρώπους να φεύγουνε...
Όπως φθείρει το κύμα τις βάρκες μας, έτσι άλλαζαν' οι σχέσεις και οι ανάγκες μας
Πόσοι στα αλήθεια το ζήσαμε και πόσοι στα αλήθεια πεθάναμε;
Πόσο άξιζαν' οι αναστεναγμοί μας αυτοί κι όλες οι υποχωρήσεις που κάναμε; (x2)
Zoro:
Εγώ λάτρεψα φίλους αόρατους κουβαλάω μέσα μου τα δώρα τους...
Στην ανάγκη ήταν' πάντα εκεί γιατί γούσταραν να 'ναι, δε χάναν' την ώρα τους!
Τις φορές που με παίρνει από κάτω λέγαν' Άνοιξε, είμαι από κάτω. Κι ό,τι πιο παλαβό μου στο μυαλό μου ερχότανε, ξέρω θα μου 'λεγαν Κάν' το!
Δε με νοιάζει και πολύ το που έφτασες, σήμερα πες μου από πού ξεκίνησες
Μη μου λες για όσα δύσκολα ξέχασες, πήγαινε βρες μόνο αυτούς που πεθύμησες...
Μη μου λες για τις επιτυχίες σου, σήμερα μίλα μου για τις θυσίες σου!
Και μου λείπουνε οι αγκαλιές οι σφυχτές και οι πιο ζωηρές χειραψίες σου...
Πριν να φύγω για πάντα ακούω εμένα και μένω για λίγο ακίνητος... Πριν σου πω όσα μέσα μου έχω καιρό πάντα μένω για λίγο αμίλητος
Και τα βλέμματα δεν τα τραβάω, θέλω πια να περνάω απαρατήρητος
Φεύγω πριν σταματήσει η καρδιά να χτυπάει δυνατά και νοιώσω ανεπιθύμητος...
Εδώ βράζει το αίμα και παίζει συναίσθημα, λογική έχουν' μόνο οι ουδέτεροι
Χίλιες αλήθειες μαζί δε νικάν' ένα ψέμα και ερχόμαστε δεύτεροι...
Δε ρωτάμε το ποσό σωστοί, τώρα ρωτάμε το ποσό ελεύθεροι...
Και με ξέρεις, είμαι εγωιστής, για να έρθω θέλω πρόσκληση ιδιαίτερη
Chorus:
Εγώ λάτρεψα αυτά που δε φέγγουνε...
Είδα δίπλα μου ανθρώπους να φεύγουνε...
Όπως φθείρει το κύμα τις βάρκες μας, έτσι άλλαζαν' οι σχέσεις και οι ανάγκες μας
Πόσοι στα αλήθεια το ζήσαμε και πόσοι στα αλήθεια πεθάναμε;
Πόσο άξιζαν' οι αναστεναγμοί μας αυτοί κι όλες οι υποχωρήσεις που κάναμε; (x2)
Related songs
No comments:
Post a Comment